آفتاب است و بيابان چه فراغ
نيست در آن نه گياه و نه درخت
غير آواي غرابان ديگر
بسته هر بانگي از اين وادي درخت
در پس پرنده اي از گرد و غبار
نقطه اي لرزد از دور سياه
چشم اگر پيش رود مي بيند
آدمي هست که مي پويد راه
تنش از خستگي افتاده ز کار
بر سر و رويش بنشسته غبار
شده از تشنگي اش خشک گلو
پاي عريانش مجروح ز خار
هر قدم پيش رود پاي افق
چشم او بيند دريايي آب
اندکي راه چو مي پيمايد
مي کند فکر که مي بيند خواب